Boos, omdat ik mens ben

Ik ben boos. Boos op de kinderen die al een paar weken (allebei) erg lastig zijn. Boos op mezelf omdat ik de onzichtbare teleurstellingen van het ondernemen een uitdaging vind. Ik ben boos omdat het bij anderen allemaal vanzelf lijkt te gaan. Ik ben boos omdat het me niet lukt om (blijvend) af te vallen. Ik ben boos omdat ik soms denk dat ik nergens bij hoor. En ik ben vooral boos, omdat ik boos ben. Ik ben boos, omdat ik mens ben.

En als ik dan even de rust en ruimte vind om even ongegeneerd boos te zijn op alles. Zonder iemand er mee tot last te zijn, krijgt mijn boosheid een andere lading. En dan denk ik aan de woorden van Panche Desai: “Ik houd van boosheid. Boze mensen zijn eigenlijk verdrietige mensen die meer in hun kracht staan. Boosheid is een fantastische energie. Als er genoeg mensen op de planeet ergens boos over zijn, verandert er vaak iets.”

En ik weet weer dat ik voor een volgende transformatie sta. Deze boosheid is een poort. Een poort naar de volgende stap om nog meer vanuit verbinding te leven. Maar voordat ik loslaat, mag ik me eerst door de shit heen worstelen. Onderzoeken wat deze gevoelens me te vertellen hebben. Om iets los te kunnen laten, moet je per slot van rekening het eerst vasthouden.

Dus houd ik vast. Ik ben lekker boos, gefrustreerd en jaloers. Ik ben boos op alles en iedereen en vooral boos op mezelf. Vechten heeft geen zin. Ik huil soms mijn ogen uit mijn kop. In liefde laat ik mijn boosheid toe. En ik weet dat er dan vanzelf dat moment komt, dat er ruimte om ontstaat. En als dat moment komt. Ik achter al die schaduwen die ik het liefste ontken, een klein lichtje doorbreekt, weet ik precies dat het tijd is. En weet ik hoe ik mezelf door de pijnpoort beweeg om daarna op te staan. Met een lach op mijn gezicht en een bonk van krachtige energie door mijn hele lichaam. ~verbind jezelf~ Lieve groet, Claudia