Een reis over bergen

Het lichter leven traject gaat over een prachtige reis. Een reis naar de leukste versie van jezelf. Een reis naar binnen. Een reis naar een groter bewustzijn. De enige reis die je echt gelukkig maakt. Maar…natuurlijk gaat het niet alleen maar over bergen. Natuurlijk kom je dalen tegen. Wat fijn dat ik mezelf steeds weer meer ontmoet op deze tocht.

“He, heb je wel een beetje een grote bek daar in die opleiding van je?” tettert mijn altijd liefdevolle, maar confronterende vriend/coach (of geef dat wat er tussen ons is een naam) tegen me. Ik val even stil. Ik vraag het me af. Of nee, nog beter. Ik weet het wel. Eigenlijk niet echt. “Je weet toch dat dat je ware kracht is en wat je zo leuk maakt?” gaat hij nog even door. En het irriteert me. Enorm. Oké, dan is er toch iets met een spiegel? Een reflectie van iets in jezelf?

Twee dagen later sta ik enorm geïrriteerd op. Ik mopper op de kinderen. Ik heb een woordenwisseling met mijn man. En ik verwijt hem van alles. Hij ziet me niet staan en hoort me niet. Hij negeert me. En ga zo nog maar even door. Terwijl echt heel veel niet waar is. En als er al wel een waarheid in zit, zegt het minstens net zoveel over mezelf. Zo niet meer. En weer die spiegel...

’s Avonds lees een artikel in Yoga magazine. Iets over ‘issues met grenzen’. Met een oefening om allereerst te voelen dat grenzen oké zijn. En ze vervolgens ook aan te geven met respect voor jezelf én de ander. De volgende ochtend, ergens tussen douchen, aankleden en de zorg voor de kinderen in, hoor ik het kletteren. De puzzelstukjes vallen in mijn hoofd in elkaar. En ik ben me bewust van wat er speelt.

Even terugkijkend naar wat er nog meer gebeurde…mijn manager die me vraagt of ik alsjeblieft weer meer mijn gedreven, directe doelbewuste kant wil inzetten. Een andere manager die dit ook vraagt, maar met daarbij wel het verzoek het niet via de controlerende, dominante weg te doen. Mijn collega die zegt dat ik me echt assertiever mag opstellen. Een gesprek met een nieuwe collega waarin zij mijn irritatie voelt over onze niet zo prettige samenwerking. En mijn eigen onprettige gevoel over de huiswerkgroepen van de opleiding.

"Maar ik laat ook een deel van mijn persoonlijkheid liggen."

Dus. Daar zijn we weer. Ik heb dan wel mijn pietluttige, besluiteloze, afstandelijke kant losgelaten. Maar wat heb ik voor teruggenomen? Ja, ik ben enthousiast, vrolijk, vriendelijk, ontspannen en creatief. Maar ik laat ook een deel van mijn persoonlijkheid liggen. Het is niet mijn partner die mijn niet ziet of hoort. Ik ben het zelf die niet (volledig) mijn podium pakt en mijn ware ik toont. Te bang om dominant te zijn, te bang om drammerig te worden gevonden. Maar ondertussen niet voor mezelf opkomen, of dat wel doen maar dan fiks geïrriteerd.

En daarmee ben ik stiekem in een dal beland. Het is langzaamaan wat gaan regenen. En de volgende top lijkt steeds verder weg. Ik ben onrustig en dat ontzettende fijne gevoel van vrede die ik de laatste weken bij me droeg, is ver te zoeken. Maar zoals ik weet, ik ben niet terug bij af. Ik ben nog steeds op reis. En na dit dal mag ik weer een top beklimmen. En wetende dat ik straks mag genieten van een prachtig uitzicht, reis ik dapper door.

Liefs,

Claudia