Even de draad kwijt
Zo dat was me een weekje wel. Een week waarin bewust leven uit mijn handen glipte, mediteren er bij inschoot en de stress zicht ophoopte. En tegelijkertijd, een waarin ik even stil sta en terugblik. Ook een week waarin alles juist op zijn plek viel.
Superenthousiast start ik de week met het uitwerken van een workshop over stress en meditatie en het afmaken van mijn nieuwe website. Via via ben ik gevraagd voor een vitaliteitsdag voor de medewerkers van het Provinciehuis in Zwolle. Superleuk om te doen al is een uurtje wel heel erg kort om alles te vertellen over stress en de mogelijke oplossingen. Daarnaast is het best een uitdaging om mijn eigen stress de baas te blijven. Stress omdat er nog een hoop geregeld moet worden en stress rondom de twijfel of ik het wel kan steken soms de kop op.
Vol getroffen Halverwege de week word ik vol getroffen. Mijn jongste van 1 jaar krijgt haar vinger tussen de deur en de top van haar vinger ligt er bijna af. Mijn man is er als eerste bij en ondanks zijn bloedfobie handelt hij. Aan mij de schone taak om de huisartsenpost te bellen. En wat is dat een ingewikkelde klus. Tenminste als de stress je hogere hersenprocessen lam legt. Achteraf kan ik het beredeneren. Je gaat automatisch over op je stresssysteem. Een oeroud overlevingssysteem dat je lichaam gereed maakt om te vechten of vluchten. En dan verspil je geen energie aan logisch denken.
“IJsberend, maan ik mezelf tot rust.”
Het lukt me niet Op dat moment doe ik verwoede pogingen om de huisartsenpost aan de lijn te krijgen, maar…het lukt me niet. Een steeds terugkerende nachtmerrie, waarin ik ook met spoed moet bellen en het niet lukt, schiet door mijn hoofd. `Het lukt niet´ roep ik tegen mijn man. ´Bel 112´ schreeuwt hij terug. En ik ben weer back on track. IJsberend, om de stresshormonen af te voeren, maan ik mezelf tot rust. En alsof ik word overgenomen, weet mijn onderbewuste wat te doen. Ik doe mijn ademoefeningen. Al mijn training heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam weet wat het moet doen bij overbelasting.
Weer verbonden Als de centralist mij vraagt of ik een brandweerwagen, politiewagen of ambulance nodig heb, denk ik nog ´geen van drieën´ en roep ik ´ik heb een dokter nodig´. En dat is mijn laatste ´rare´ denken. De adem neemt het over. De rust neemt toen. Mijn Neo-cortex is weer verbonden. En ik pak de regie terug. Een lange vermoeiende avond en nacht volgt, waarin we veel moeten wachten, ons zorgen maken en ik mijn dochter met tranen in mijn ogen in de O.K. overlaat aan de goede zorgen van de plastisch chirurg en het personeel. Het belangrijkste is, dat ik er continue voor mijn meisje ben, volledig aanwezig. En dat is wat geldt.
Verwerking Als we de volgende dag naar huis rijden, laat ik ook het laatste stukje spanning los. Ik ben doodmoe en een beetje verdrietig. Ik heb even de tijd nodig om alles te verwerken. En dat is goed. Het mag er zijn. De twijfels over mijn handelen en de zorg over mijn meisje. Het is prima. Zaterdagochtend pak ik het mediteren weer op en schrijf ik alles van me af.
De twijfel voorbij Mocht ik nog twijfels hebben of ik een geschikte stressreductiedocent ben. Ook dat is oke. Angst hoort erbij. Sterker nog, het is noodzakelijk. Het steekt altijd de kop op als je iets ‘nieuws’ gaat doen. Volkomen natuurlijk en vooral menselijk. Ik onderdruk het niet, het hoort erbij. De afgelopen dagen hebben bewezen dat ik het prima kan.
Liefs, Claudia
ps meer weten over stress? In oktober geef ik weer de training Stressless leven.
