Gekke schoenen (3)

Wat was ik losjes. Ik volgde echt mijn eigen weg. Ik kon havo, maar iedereen adviseerde mavo. Ik ging naar de havo en bleef in 5 jaar tijd twee keer zitten. Zo weinig als ik opviel op de basisschool, zo ontpopte ik me tot een danser op de middelbare school. Na een vervelend eerste jaar, trok ik gekke schoenen aan en omarmde ik mijn gekke stoere ikke.

Het eerste jaar was niet echt leuk. Hoewel ik met veel vertrouwde, aardige klasgenoten van de lagere school in een klas kwam, was er ook die ene jongen. Hij was blijven zitten en dus een stuk ouder en stoerder. En zijn hobby was mij pesten. Niet écht pesten van de heftige verhalen die we kennen, maar wel een beetje. Hij vond het nodig om me te pas en te onpas ‘barbie’ te noemen. Nog steeds geen idee waarom. Ik had geen mooi, lang en stijl haar. Ik had geen wespentaille met cup G en al helemaal geen ellenlange benen.

De klas deed niet echt met hem mee, maar vond het wel grappig. Ik voelde me steeds kleiner en stiller worden. In leren had ik geen zin en dat was toch echt wel nodig om over te gaan. Toen ik dan ook bleef zitten, vond ik het wel prima. Een nieuwe kans een nieuwe start. En nu was ik niet meer een vroege, jonge leerling, maar de oudste in de klas.

Ik was vrolijk, een beetje gek. Ik ging stiekem naar het handvaardigheidslokaal. Mijn beigekleurige schoenen die een beetje vies waren geworden, schilderde ik (letterlijk) in alle kleuren van de regenboog. Ik regelde een deal met klasgenoten. Als die malle wiskundeleraar voor de zoveelste keer om stilte zou roepen, zouden we allemaal stil worden. Maar dan ook echt stil. We zouden niets, maar dan ook niets meer zeggen. Mijn vriendin kreeg de eer en bleef stil. Toen ging de beurt naar mij en ik bleef ook stil. Te stil. Ik werd uit de klas gestuurd.

Ik danste, ik beleefde, ik trok mijn eigen pad. Precies zoals dat pubers horen te doen. Zoals een jongen, tegen zijn vriend vertelde ‘dit wordt later echt een mooi meisje’ ontpopte ik naar een vlinder. Vast niet binnen de normen van bijster knap, maar ik kroop zeker uit mijn schulp.

Met plezier denk ik terug aan die middag in de trein, toen ik de hele coupé trakteerde op koekjes. En met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik dit meisje niet meer in me voelde. Een tijd lang raakte ik haar kwijt. Overspoeld door ‘dat wat hoort’ of ‘dat wat niet mag zijn’. Nu voel ik haar weer, ze danst, ze lacht, ze doet soms gek en heeft weer lef in haar leven.

~verbind jezelf~

Lieve groet,

Claudia

p.s. dit is deel 3 van een serie verhalen hoe kleine gebeurtenissen in je jeugd invloed kunnen hebben op wie je bent. Lees ook deel 1 mijn eerste heldendaad. Deel 2 heet: niet de hoofdrol Deel 4 heet: nooit speciaal, altijd apart.