Gekke schoenen

"Wat was ze losjes. Ze volgde echt haar eigen weg. Precies het pad waar ze toe gedwongen werd. Iets anders kon ze niet. Ze ging naar de Havo en bleef in 5 jaar tijd twee keer zitten. Zo weinig als ze opviel op de basisschool, zo ontpopte ze zich tot een danser op de middelbare school. Na een vervelend eerste jaar, trok ze gekke schoenen aan en omarmde ze haar gekke meebewegende ikke. Het eerste jaar was niet echt leuk. Hoewel ze met veel vertrouwde, aardige klasgenoten van de lagere school in een klas kwam, was er ook die ene jongen. Hij was blijven zitten en dus een stuk ouder en stoerder. En zijn hobby was haar pesten. Niet écht pesten van de heftige verhalen die we kennen, maar wel een beetje. Hij vond het nodig om haar te pas en te onpas ‘Barbie’ te noemen. Nog steeds geen idee waarom. Ze had geen mooi, lang en stijl haar. Ze had geen wespentaille met cup G en al helemaal geen ellenlange benen. Misschien was het haar vrouwelijke energie die hem onrustig maakte. De klas deed niet echt met hem mee, maar vond het wel grappig. Ze voelde zich steeds kleiner en stiller worden. In leren had ze geen zin en dat was toch echt wel nodig om over te gaan. Toen ze dan ook bleef zitten, vond ze het wel prima. Een nieuwe kans een nieuwe start. En nu was ze niet meer een vroege, jonge leerling, maar de oudste in de klas. Ze was vrolijk, een beetje mal. Ze ging stiekem naar het handvaardigheidslokaal. Haar beigekleurige schoenen die een beetje vies waren geworden, schilderde ze (letterlijk) in alle kleuren van de regenboog. Ze maakte een deal met klasgenoten. Als die malle wiskundeleraar voor de zoveelste keer om stilte zou roepen, zouden ze allemaal stil worden. Maar dan ook echt stil. Ze zouden niets, maar dan ook niets meer zeggen. Haar vriendin kreeg de eer en het bleef stil. Toen ging de beurt naar haar en ook zij bleef stil. Te stil. Ze werd uit de klas gestuurd. Ze danste, ze beleefde, ze trok haar eigen pad. Precies zoals dat pubers horen te doen. Zoals een jongen, tegen zijn vriend vertelde ‘dit wordt later echt een mooi meisje’ ontpopte ze zich naar een vlinder. Vast niet binnen de normen van bijster knap, maar ze kroop zeker uit haar schulp. Met plezier denkt ze terug aan die middag in de trein, toen ze de hele coupé trakteerde op koekjes. En met weemoed denkt ze terug aan de tijd dat ze dit meisje niet meer in zich voelde. Een tijd lang raakte ze haar kwijt. Overspoeld door ‘dat wat hoort’ of ‘dat wat niet mag zijn’. Nu voelt ze haar weer, ze danst, ze lacht, ze doet soms gek en viert haar vrouwelijkheid." Verhalenverteller

Welke jeugdverhaal heeft jouw gevormd? Welk pijnlijk geraakt kindsdeel draag jij nog bij je? We worden gevormd als kind. Voor ons 7e/8e levensjaar gaat wordt alle informatie ongefilterd opgeslagen. We hebben nog niet de mogelijkheid om af te wijzen. Dat kan maar zo betekenen dat in een angstig moment onze vader tegen ons zei dat we dom zijn. En wij dat voor de rest van ons leven geloven. Wanneer we ouder worden is onze 'comfortzone' gevormd. En starten we juist met afwijzen. Dat wat niet ons plaatje of het plaatje dat we als gemeenschap hebben, past, wijzen we af. We ontzeggen ons waardevolle lessen en kansen. We blijven het rondje lopen, dat we al zo vaak hebben gelopen. En soms is een keiharde les nodig om ditzelfde rondje lopen, te doorbreken. In mijn Lichter Leven programma bied ik je diepe inzichten in jouw rondje, jouw verhalen. Je gaat snappen waarom die verhalen zo diep zijn ingebakken. En...hoe je deze verhalen weer kunt wijzigen. Je hoofd is namelijk een verhalenverteller. En zodra je leert andere verhalen te vertellen, ga je je anders voelen. Anders gedragen en trek je andere gebeurtenissen naar jezelf toe. Wil jij voor heftige (leerzame) gebeurtenissen al jouw rondje doorbreken?

Op reis en ervaar de magie

Lieve groet, Claudia