Gelukzaligheid

Gelukzaligheid, een beetje een romig woord. Een woord dat misschien zelfs een beetje te klef voelt. En een woord dat net wat meer is dat het vluchtige geluk wat we soms zo nastreven.

De laatste dagen ben ik wat melancholisch. Als ik thuis aan het werk ben en mijn kinderen op de opvang, voel ik me verdrietig. Verdrietig omdat ik er niet voor ze ben. Omdat ik mijn werk ‘belangrijker’ vind dan bij hen te zijn. Mentaal snap ik er niets van. Toen ik nog voor een baas werkte, zag ik ze veel minder.

Als ik ’s middags op straat loop, zie ik een oma langsfietsen met een heel klein slapend meisje achterop. En ik voel weer die steek. En ik besef dat dit verdriet alles te maken heeft met een nieuwe fase. Mijn jongste is vorige week 4 geworden en gaat nu naar school. Mijn kinderen worden groter en zelfstandiger. Mentaal snap ik er niets van. Ik ben toch altijd die sterke moeder die zelfstandigheid promoot? Die haar kinderen gerust laat vallen om ze de kans van leren te bieden?

En als ik wat verder kijk, begrijp ik het verdriet voorbij het mentale. Het verdriet omdat ik zo graag nog een kindje had gewild. Het kindje dat er heel bewust niet kwam, maar waar mijn hart soms nog zo naar verlangt. Een verdriet dat soms zomaar weer oppopt en me even grijpt. En daar, dwars door mijn verdriet blijft gelukzaligheid als basis bestaan.

Niet het vluchtige gelukkige gevoel van blijheid als ik een mooie broek heb gekocht. Niet het gevoel van vreugde als ik een complimentje krijg. Niet het geluk dat altijd een tegenhanger heeft in onze duale wereld en dus ook weer zo weg kan zijn. Gelukzaligheid is het gevoel dat losstaat van externe prikkelingen. En er altijd kan zijn, ongeacht dat wat er langskomt. Een soort rust en vertrouwen dat het goed is, ook als je je verdrietig voelt. De eenvoudige staat van zijn.

Dit is de verbinding met jezelf die ik zo promoot. Verbinding met de jij in het nu; niet de mogelijke jij in de toekomst of de jij uit het verleden die er al lang niet meer is. Verbinding met de jij zoals je werkelijk bent, niet de jij die oordeelt over een ander of de aangepaste variant van jezelf. Verbinding met de jij die weet een voelt dat dit moment het enige is dat telt en waar alles oké is.

En als je deze vorm van gelukzaligheid hebt ervaren, is het ook een basis waar je altijd naar terug kunt keren. Hoe slecht, verdrietig of boos je je ook voelt. Het is het rotsvaste vertrouwen. Morgen over een uur is alles weer anders. Alles komt en gaat, ook dit rotgevoel. En het immens grote besef dat gelukzaligheid, de staat van zijn altijd blijft.

~Maak verbinding ~

Lieve groet,

Claudia