Hoe zou het zijn?

Hoe zou het zijn als we ons laten raken?

Hoe zou het zijn als we gaan zien?

Hoe zou het zijn als we stoppen met rennen?

Het is nooit te laat, misschien.

Hoe is het mogelijk dat heel Nederland rouwt als Nederlandse kinderen verongelukken. En dat we onze schouders ophalen als vele andere kinderen in een oorlog omkomen? Of trekken we onze schouders op als onze kleding door dezelfde kinderhanden wordt gemaakt? Hoe is het mogelijk dat we allerlei redenen hebben om vlees te blijven eten. Terwijl dieren op gruwelijke wijze sterven.

Omdat de problemen zooo groot zijn dat we er niets aan kunnen doen? Aan die ongelukken doen we ook niets. We denken in een maakbare wereld te leven, maar helaas is dat een illusie. Ook al zoeken we altijd een slachtoffer, een schuldige, die ons het leed heeft aangedaan. Ook al timmeren we alles dicht met steeds weer nieuwe wetgeving, het leven past zich daar niet op aan.

Het verschil is dat we een verschil zien tussen hun en ons. Dé reden voor zoveel leed op aarde. Maar als we ons nu eens laten raken. Zien dat de ander is zoals we zelf zijn? Als we de hokjes nu eens weglaten? Als we de primitieve gedachten van het ‘herkennen van je stam’ nu eens achter ons laten? Als we onze stam vergroten?

Want hoe zou het zijn als je de ander gaat zien en je eigen bijdrage gaat leveren? Eens wat minder kleding koopt. Een paar keer in de week geen vlees eet. Rondzwervend plastic zo nu en dan opruimt (ook al is het niet van jou). Je oordelen over de ander eens achterwege laat. Ik hoop je te inspireren. En wie weet inspireer jij een ander.

Hoe zou het zijn als we allemaal iets doen

Hoe zou het zijn als we blijven zien

Dat we het verschil kunnen maken

Dan is alles nog mogelijk en niet meer misschien.

~maak verbinding ~

Lieve groet,

Claudia