Licht op onzekerheid
Mijn dochter van net 7 jaar wil vloggen. “Als ik later groot bent, wil ik een groot YouTuber zijn” vertelt ze me. Ze vindt ons gezin maar saai. Ze gaat later als ze zelf kinderen heeft (ze wil er 6) namelijk een familievlog beginnen. En ze vindt het maar saai dat wij dat niet doen. En ondertussen filmt ze ons avondeten. En mijmer ik even weg…
Stel je voor dat ik mee ga met haar ideeën. Weet je wel dat de grote YouTubers miljoenen verdienen. Onvoorstelbaar dat het kan. Maar dan gaat iedereen ook vast wat vinden hoe ik met mijn kinderen omga en of ik wel geschikt ben als coach. Als ik soms lees hoe veroordelend en harteloos mensen op social media reageren, loopt er een rilling over mijn rug. Ja, daaaag daar heb ik geen zin in. En ik zie mijn onzekerheid weer langskomen en ik lag haar vriendelijk toe.
Ken jij iemand die niet onzeker is? Vast niet! Of je denkt iemand te kennen die nooit onzeker is, maar die is alleen maar een ster in het verbloemen van zijn onzekerheid. Jarenlang dacht is dat het mijn taak was om mijn onzekerheid de baas te worden. Ik probeerde allerlei trucjes om mijn onzekerheid te verminderen. En het ging ook wel steeds beter. Nu ik ouder ben, zelf steeds minder oordeel, me steeds minder irriteer aan anderen en ik meer in mijn eigen kracht sta, is de onzekerheid ook stukken minder aanwezig.
Maar evenveel momenten komt “OnzekereOlga” weer langs. En inmiddels heb ik geleerd haar te accepteren. Ik hoef haar niet te baas te worden. Ze is onderdeel van mij, houdt me scherp én mag er zijn. En hoe hard mensen ook roepen dat het niet nodig is, want dat ik prima kwaliteiten heb en een sterke vrouw ben. Ik hoef van mezelf niet meer altijd die sterke vrouw te zijn. Dus lieve mensen; ja, ik ben soms onzeker. Ik bibber soms bij het idee dat ik steeds zichtbaarder wordt als coach. Ik bibber nog meer bij het idee dat mensen van alles van mij vinden. So be it! Pas als je dit vol overgave kan toegeven, kun je ook zeggen: ‘I am scared as hell, maar ik doe het lekker toch’. En dan maak je in liefde de stap om buiten je comfortzone te stappen.
Het omarmen van ‘schaduwkanten’ is niet makkelijk. Het is het lef hebben om ze te erkennen. Maar zodra je ze een voor een accepteert, komt er ruimte. Ruimte om te zijn wie je bent, met alles wat je in hebt. En dat is dus geen gemaakte perfecte versie van jezelf. Dat is de volmaakte versie die je al was bij je geboorte. Zonder al je conditioneringen over wat er wel of niet goed aan je is. Dus elke keer als ik wel oordeel of me irriteer vraag ik me af ‘welke schaduwkant ben ik nu aan het onderdrukken’. En zet ik het volle licht aan.
Heb jij het lef om te ontdekken wat je in de schaduw houdt? Stuur mij een berichtje en vertel me waarover je je irriteert of oordeelt? Pak het niet te groot aan, maar neem eerst kleine irritaties of oordelen. Ik geef je stof tot nadenken wat dit oordeel of irritatie vertelt over jouw eigen schaduw. Helemaal gratis.
Lieve groet,
Claudia
