Niet de hoofdrol (2)

Het is een bijzondere dag. Vandaag worden de rollen bekend gemaakt. Ik ben 10 jaar en ik ben lid van het Kinder Muziek Theater. Zo gaaf vind ik het, ik mag toneel spelen. Als de regisseur, of weet ik veel, hoe die man toen heette, de rollen verdeelt, vertelt hij mij dat ik een speciale rol heb. Ik ben namelijk stand-in voor de hoofdrol. Hij vindt mij een pienter meisje dat snel teksten kan leren. En als de hoofdrolspeelster uitvalt, mag ik deze rol vervullen. Ik vind het te gek!

De eerste dag dat ik op woensdagmiddag heen ging, vond ik het spannend. Ik was niet echt een verlegen meisje. Maar wel een die de kat uit de boom keek. De groep kende elkaar al en ik kwam nieuw binnen. Maar al snel voelde ik me meer thuis, al zette ik mezelf nog steeds niet zo op de voorgrond.

Als ik op die bewuste dag, naast en kleine bijrol, die bijzondere rol van stand-in krijg, kan mijn dag niet meer stuk. Mijn moeder haalt me na deze toffe middag op. En thuis vertel ik in geuren en kleuren over deze bijzondere kans. Maar dan valt de deur dicht… Mijn ouders zijn even stil en dan blijkt het niet zo bijzonder te zijn. Ze vertellen me dat de kans maar klein is dat de hoofdrolspeelster ziek wordt en dat ik verder nu maar een klein rolletje heb.

Later hoor ik ze er samen over doorpraten. Ik voel hun teleurstelling er doorheen sijpelen. Blijkbaar ben ik blij met iets waar je helemaal niet blij mee moet zijn. Blijkbaar hadden ze andere verwachtingen. Blijkbaar heb ik me af laten schepen m

et een kat in de zak. En vanaf dat moment maak ik het onbewuste besluit om niet meer zo over me heen te laten lopen.

Ik mag wat pittiger worden, wat meer voor mijn rechten gaan staan. En ik kijk naar hoe mijn stoere papa dat doet. Soms een beetje grommen, soms een beetje boos, maar vooral opkomen voor je eigen rechten. Want er is niemand anders die dat voor je doet. En zo verstevigde ik mijn positie. De positie van vrouw in een mannenwereld. Door te doen wat al die ‘stoere mannen’ doen.

En nu vele jaren later, staat deze kracht me soms in de weg. Sommige vrouwen (en misschien ook mannen) vinden me bitchy en anderen zijn eenvoudigweg bang voor me. Jeetje, wat een power heeft die vrouw? Wat komt ze soms uit de hoek? En ze weet precies wat ze wil. Dat klopt, dat is precies zo. Ik weet als geen ander mijn mannelijke energie in te zetten. De naar buiten toe gerichte mannelijke energie van manifesteren. De scheppende kracht, gefocust op je doel afgaan. De kracht van individualiteit. Los te staan, alleen te zijn; een eigen individu te vormen.

Mijn uitdaging, waar ik me al een tijdje op richt, is om me te verbinden met vrouwelijke energie. Tevreden zijn met het mooie, creatief, fijngevoelig, intuïtief, zorgend, ontvankelijk en zacht. De ongemanifesteerde energie van dat wat er gewoon is. Dat wat diep van binnen zit. Een verlangen van beweging, connectie en vage onrust. Een verlangen naar iets nieuws, naar avontuur! Een verlangen om in lef te leven, vanuit het hart, zonder dat gelijk in een vorm te gieten. Een prachtige weg naar liefdevolle kracht.

Lieve groet,

Claudia

p.s. dit is deel 2 van een serie verhalen hoe kleine gebeurtenissen in je jeugd invloed kunnen hebben op wie je bent. Lees ook deel 1 mijn eerste heldendaad. Deel 3 heet: gekke schoenen.