Omarm je verdriet
Ik neem afscheid. En het doet pijn. Ik heb tranen vergoten, zenuwen ervaren en onrust gevoeld. En ik heb gelachen, genoten en gedeeld.
Hij kijkt me wat verward aan. Met tranen in mijn ogen, vertel ik dat ik akkoord ben. Dat ik mijn vleugels uitsla. Ik vertel hem dat ik de lieve, leuke mensen om mijn heen, inclusief hem, zo vreselijk ga missen. Hij zegt dat hij het bijzonder vindt. Hij zou zonder pardon een mooie tijd achter hem laten. Maar hij ziet mij de tijd nemen om even te rouwen. En ik besef hoe normaal dat nu voor me is. Maar dat het ooit anders was.
Al ruim 10 jaar ontwikkel ik mezelf. En zeker de laatste jaren ben ik enorm gegroeid en sta ik met meer plezier en zelfvertrouwen in het leven. Ik heb de nodige shit opgeruimd en afscheid genomen van beperkende overtuigingen.
En toch dacht ik soms “als coach moet ik alles op de rit hebben. Dan moet ik een soort übermensch zijn.” En ja het is handig dat je je hand uit kunt steken naar degene die nog die stap moet maken. Maar buiten mijn coachingssessies mag ik er net zo’n grote puinhoop van maken😉.
Want als ik mijn verdriet niet mag voelen, kan ik ook niet mijn geluk omarmen. Waarom zouden we de illusie in stand houden dat we recht hebben op geluk, maar niet op pech? Zou dat niet getuigen van hooghartigheid?
Ooit zag ik mezelf als dat ‘Hoge Bergen, diepe dalen- meisje’. Zelfs in mijn beoordelingsgesprek stond: “Himmelhoch jauchzend zum tode betrübt, oftewel positief geformuleerd; Never een dull moment”. En ik moest er vanaf. Ik moest wat vlakker worden. Niet alles zo binnen laten komen.
Maar dat is niet de weg. Dat had ik al eens geprobeerd. En dat leverde het commentaar ‘verbind je wat meer met de ander’ op. Daarom blijf ik tegenwoordig trouw aan mezelf. Met een enorm vertrouwen dat alles komt en gaat en dat ik keuzes maak uit liefde, blijf ik heftig voelen, heftig ervaren. Ik omarm deze stukken in mezelf.
En raad eens..door te accepteren wat er van binnen roerde, verdween de noodzaak om het te laten verdwijnen. Door te accepteren dat ik met de afscheid iets moois achter me laat, ben ik alleen nog maar geroerd dat het me mag raken. Door te accepteren dat alles komt en gaat, ben ik super dankbaar dat ik rouw mag voelen. Door te accepteren dat ik, net als ieder ander, mens ben met alles in mij, ontstijg ik de illusie dat ik moet vechten of vluchten en kan ik gewoon zijn..met al dat er is.
~verbind jezelf~
Lieve groet,
Claudia
