Sorry hoor

Afgelopen week was ik in Frankrijk. Drie dragen training die ik in opdracht van COURIUS uitvoer voor young profressionals van Capgemini.

Een groep uit veelal vrouwen, aangevuld met een paar prachtige mannen. Wat heb ik genoten van hun kwetsbaarheid, hun leergierigheid, hun enthousiasme en plezier. Wat heb ik genoten van hun mogelijkheid om kwetsbaar, open en nieuwsgierig te zijn, hoe spannend het soms ook was.

Wat ben ik trots dat ook ik weer een nieuwe laag kwetsbaarheid van mezelf heb mogen delen én ik daarmee een aantal deelnemers heb mogen inspireren. 'Ik zie nu, ik ben niet alleen en daar ben ik je diep dankbaar voor' zei een jonge vrouw tegen me.

Op dag drie keek ik vol liefde naar hoe zij hun 'Impact Statement' deelden en ieder van hen een prachtig applaus ontving.

Ik deelde na afloop mijn trotste gevoel en vanuit een diepe liefde dat wat ze mogen omarmen:

Voor hun gold dat ze hun ZIJN mochten gaan omarmen. Geen 'sorry's' meer voor wat dan ook.

Dat ze hunzelf inclusief hun lelijke schilderen, inclusief hun fouten, inclusief alles wat ze in zichzelf (nu nog) afkeuren mogen gaan omarmen.

En dat de de eerste stap is om te stoppen met zich te verontschuldigen. Ik vertelde hun dat ze vast nog wel eens in de sorry-modus zouden belanden en dat dat oke is én dat ze zich bewust mogen worden dat het niet meer nodig is.

Daarnaast nodigde ik ze uit om applaus ook écht in ontvangst te nemen. Om niet weg te lopen van de 'complimenten' die ze kregen omdat de opdracht was voltooid. Maar om te zijn met wat hun toekomt...ook al geloven ze dat nog niet altijd....

Waarop een daverend applaus volgde.

En ik lachte, hen aankijk en een lichte buiging maakte.

Een buiging voor wie ik ben!

Lots of love,

Claudia