Teloorgang

0ké, onmiddellijk toegegeven. Ik heb niet mijn beste week. De week van de teloorgang (vind ik zo’n mooi woord). De week van afbraak. De week van teleurstelling. Of toch iets anders….?

Deze week zou ik me volledig focussen op water drinken. Twee liter per dag. Als yogadocent weet ik natuurlijk als geen ander hoe belangrijk dat is. Maar wat is het een enorm struikelblok voor me. Ik heb gewoon geen dorst. En elk glas voelt als een verplichting. Als iets dat er echt niet bij kan. En daarmee is de eerste dominosteen gezet.

Middelmaat

Mijn mediteren gaat ook maar middelmatig. De ene keer is het een huilend kind, de keer daarop een klierende kat en tot twee keer toe ben ik zo laat thuis, dat ik er ’s avonds de geest aan geef. Mijn koud douchen staat on hold. Al dagen heb ik het koud en om dan ook nog koud douchen; de lok om comfort kan ik niet weerstaan.

Whithout failure, no sweetness

Het klopt dus, ik heb niet mijn beste week. Tenminste als het om mijn gestelde doelen gaat. Ik kan er namelijk best positief naar kijken, want ik mag niet vergeten waar ik vandaan kom. En dipjes horen er toch eenmaal bij. Na regen komt zonneschijn. Without failure, no sweetness in succes. En zo is het!

Mooi! Mooi?

Tot mijn tweede trainingsdag. Alle deelnemers vertellen over de gebruikelijke dipjes, die voor iedereen herkenbaar zijn. En de trainster roept alleen maar ‘mooi!’. Wat is dat nou? En dan volgt nadat iedereen is geweest “Alles wat we vastzetten in ons systeem, dat is pas saai. Dat wat gebeurt, is mooi, niet goed of fout”. Huh, deze hoorde ik een keer eerder in een stevigere variant “Gatverdamme, alles moet goed gaan; dat is de dood in de pot”. “Natuurlijk heb ik een fantastische week.”

Oordelen

Ik ben weer volop wakker. Bijna was ik het vergeten. Mijn eigen oordeel over wat gebeurt, maakt dat het ‘fout’ is. Mijn eigen oordeel maakt dat ik niet mijn beste week heb. Natuurlijk heb ik een fantastische week. Want het is precies wat het is en dus…wat het moet zijn. Er is een reden dat het gaat zoals gaat, ook al snap ik soms niet waarom.

Acceptatie

Met een groot gevoel van acceptatie, waardering en vooral ruimte en rust diep binnen in mij, kan ik constateren dat ik vreselijk tevreden ben met de weg die ik bewandel.

Lieve groet, Claudia