Tranen over mijn wangen
De tranen biggelden over mijn wangen.
Stond ik met het zoveelste voorwerp in mijn handen.
Houden of weggooien?
Ik dacht ergens dat ik dit proces al doorlopen had.
Maar blijkbaar waren er nog wegen te bewandelen.
Na mijn scheiding kon ik gelukkig nog twee jaar in ons huis blijven wonen. Maar nu was dan toch echt de tijd gekomen om afscheid te nemen. Het voelde toch rouw toen bleek dat ik niet kon blijven. Niet alleen is dit huis altijd mijn thuis geweest vanaf dat ik het te koop zag staan. Ook heb ik mijn praktijk hier waar ik al die prachtige coachingssessies en groepstrainingen heb gegeven.
Nadat ik die pijn van afscheid en gehechtheid had toegelaten, ging ik met frisse moed door. Helaas was elk huis was weer een teleurstelling. Nergens 'voelde' ik het thuis-gevoel van mijn huidige huis. En hoewel ik wist dat het juiste huis op het juiste moment zou komen... Soms, toch ja, nam mijn ego het over en tetterde 'maak dan een mentale keuze'. Je kan niet blijven zoeken. Niets lijkt toch op wat je nu hebt.
En dat klopte...
Want het huis wat ik bezocht, binnen 1 dag kocht en binnen 2 dagen voor tekenende, lijkt totaal niet op het huis dat ik nu heb. En toch voelt het al als thuis. Ik wist dat ik kon vertrouwen en me vanuit liefde mocht overgeven. En deze koers bleef ik vasthouden.
Daar stond ik dan te kijken naar mijn meditatiekussentjes. Nog vanuit de tijd dat ik yogales gaf. Oh ja, daar moet ik ook een beslissing over nemen. En daar stroomde het de waterlanders. Biggelend over mijn wangen. Het zoveelste afscheid....gonsde er door mijn hoofd.
Op dat moment komt mijn partner binnen. Ik zie zijn struggle. Hij vindt het best lastig als ik huil, maar hij blijft bij me. In stilte. Wat heeft hij moeten wennen aan mij en mijn emoties. En dan vooral aan emoties zonder drama.
Hij weet dat ik deze emoties zelf kan dragen. Dat als hij blijft staan en bedding blijft bieden, dat mijn emoties kunnen stromen en dat deze release uiteindelijk creatie betekent...voor ons beiden.
Ik laat het hem nog even weten: "Lieverd, het is oké. Het zijn goede tranen. Ik laat los.
Natuurlijk gaat het hier niet om het afscheid nemen van spullen. Een diepere pijn werd er in mij geraakt. Maar waar het nog meer om ging was dat ik mezelf toestond om veel te zijn en chaos te ervaren,
Ik stond mijn lichaam toe om de angst te voelen die ik voelde.
Ik stond mezelf toe om te voelen wat ik dan ook maar voelde.
Ik maakte ruimte om op een nog dieper niveau over te geven aan dat wat ik ervoer.
Ik stond mezelf toe om de chaos in mij te laten bestaan en dat wat nodig was te vernietigen.
Want vanuit die ruimte kon mijn lichaam weer gaan bewegen.
Vanuit die ruimte kreeg plezier weer ruimte.
...
...
...
En ik weet dat jij dit ook kan!
Ook jij bent in staat om vanuit liefde te leven en je over te geven aan alles wat er door je heen gaat.
Je hoeft jezelf, je aura of je veld niet te beschermen.
Je mag toelaten wat er door jou heen wil bewegen.
Je mag toelaten wat je nog niet erkend hebt in jezelf.
Lots of love,
Claudia
