Lief zijn voor jezelf

Een keer per week een uur yoga. Nou, dat is nog eens een stap, voor een gebalanceerd leven, die me makkelijk afgaat. Met mijn twee uur les geven in de week, zit ik geramd. Heerlijk een doel halen, zonder moeite. Maar is het wel wat het lijkt?

Mijn osteopaat haalt me uit mijn dromen. ‘Les geven is absoluut niet hetzelfde als zelf les volgen. Het is gewoon werken’ zegt hij. Bam, wakker uit mijn dromen. Hij heeft gelijk en ik weet het. Een les volgen is wezenlijk anders dan een les geven. Als ik een les volg, kom ik compleet tot rust. Als ik een les geef, gaat mijn energiepeil omhoog. Het is uitgaande energie. Gegeven aan iemand anders. Met liefde; maar het is des te belangrijker om jezelf ook liefde en aandacht te geven.

Wie houd ik nu voor de gek? En natuurlijk kan ik met allerlei flauwe excuses aankomen. Fysiek gaat het (sinds mijn laatste zwangerschap) nog steeds niet denderend. Ik loop niet voor niets bij een osteopaat. Mijn twee uur les in de week is fysiek zwaar genoeg. En als ik af en toe een paar zonnegroeten pak, dan moet ik dat vaak bekopen met weer nieuwe pijn. Het is waar en tegelijkertijd flauwekul. Je reinste kolder.

Wat vind ik nu zo lastig? Yoga is er in alle vormen en maten, tientallen vormen. Zelfs vormen speciaal voor mensen met een beperking of een ziekte. En dan zou ik niet een paar Asana’s rustig uit kunnen voeren. Mijn geheim is dat ik het op dit moment lastig vind om voor mezelf te zorgen. Lief te zijn.

"En mijn tactiek is dan verstand op nul en vooral niet op jezelf letten."

Druk, druk, druk Het leven vraagt op dit moment veel. Met een aanstaande verhuizing, een drukke baan, een (prachtige) verre reis voor die boeg, mijn Lichter Leven traject, mijn yogastudio, de voorbereiding voor een superleuke workshop over stress, twee kindjes waar ik continue mee op en neer naar het ziekenhuis moet én instanties die vooral erg bureaucratisch zijn ingericht, ben ik vooral ‘on the run’. En mijn tactiek is dan verstand op nul en vooral niet op jezelf letten.

Teveel gevraagd Mijn osteopaat doet er nog een schepje bovenop: “ik begrijp dat je druk bent. Het in nu even niet anders, maar vanaf je vakantie moet je er toch eens over nadenken wat je echt belangrijk vindt. Ik kom liever een keer een kopje koffie bij je doen in je nieuwe huis, dan dat ik je continue op mijn bank heb liggen. Je vraagt teveel van je lichaam.”

Tijd om voor mezelf te zorgen

Tijdens mijn laatste trainingsdag komt het even aan bod. Ik heb het over iets wat me irriteert en de trainster vraagt. “Oke, en wat heb je dan als eerste te doen als je ontdekt hebt waarom het je irriteert?” “Euh” zeg ik vaag. “Voor jezelf zorgen.” Oeps ja, wat is het soms moeilijk om alleen er al aan te denken dat je voor jezelf moet zorgen. Wat zou het fijn zijn als je alleen maar voor jezelf wilt zorgen.

Buitenyoga opent 1 oog Enkele dagen later oppert mijn collega om onze teamtrainingsdag te beginnen met een yogasessie. Zo gezegd, zo gedaan. De twijfels over ‘te zweverig’ leg ik met verdraagzaamheid naast me neer. En met liefde voor mezelf en voor de groep geef ik een superleuke les in de buitenlucht. Wat heerlijk om de dag zo te beginnen, vind ik zelf, maar ook mijn collega’s.

Hoog tijd voor mijn tweede oog Als ik vervolgens voor de zoveelste keer mopperend aan een balie sta, omdat instanties vooral niet aan de klant denken, besef ik het ineens. Het is hoog tijd om weer eens voor mezelf te gaan zorgen. Ik pak mijn matje en doe een paar heerlijke oefeningen die mijn lichaam en mind stretchen en ik plan een dag dat ik weer eens lekker zelf een les kan volgen.

Lieve groet,

Claudia