Overgave

Al maanden zie ik synchroniciteit heel helder in mijn leven. Al maanden laat het universum me de richting zien en voelen. En al tijden wordt de rode loper voor me uitgerold. Of het nu gaat over een juridisch positieve richting, een beantwoorde vraag door mijn accountant zonder dat ik hem stelde, het steeds weer manifesteren van mijn dromen of het telkens op het juiste moment op mijn navigatie kijken… Ik word geleid. En zelfs als de pijn heel groot is, zijn er dromen, diepe ingevingen, visioenen, liedjes en teksten die op mijn pad komen, die me lijken te zeggen: ‘heb vertrouwen’.

En dan is het ineens al dagen muisstijl. Geen signalen, geen antwoorden…hoe hard ik er ook om vraag. Ik lig ’s avonds in mijn bed en vraag me af of het Universum me ‘zat is’, me niet meer wil horen, teveel vragen van me heeft gehad. Ik mis de overduidelijke leiding waar ik zo op ben gaan varen. Ik voel me in de steek gelaten, ik voel me alleen.

En vanuit dat verdriet ontstaat er ineens een helderheid. Het Universum is muisstil, omdat ik me niet afhankelijk hoef op te stellen van al die heldere en duidelijke signalen. Ik weet dat ik word gesteund. En ik mag mijn eigen richting bepalen. Ik weet allang waar dit zich heen beweegt. Ik heb niet nog meer bevestiging nodig. Ik mag nog dieper in vertrouwen zakken, me er nog meer aan overgeven. En vlak voor ik in slaap val, stuur ik mijn ‘opdrachten’ het Universum in en geef ik me volledig over aan hoe het zich mag ontvouwen.

De volgende ochtend ben ik al op tijd te vinden in het bos. De restjes van stress die mijn lichaam nog mag loslaten en die in de ochtend het hoogst zijn, laat ik graag gaan tijdens een boswandeling. Dit is mijn heling. En een diep besef van overgave overvalt me opnieuw. Ik mag me ‘ruk’ voelen, ik mag missen, ik mag verlangen. En vooral…ik moet helemaal niets. Ik moet niet vergeten, ik moet niet loslaten, ik moet niet positief denken en ik moet ook niet heel hard mijn best doen om te manifesteren.

Ik moet helemaal niets! Ik stop met vechten voor wat dan ook. Ik stop met strijden. En als vanzelf haal ik de twee zwaarden van mijn rug en leg ze knielend voor me neer op de aarde. In volle overgave, staak ik de strijd en voel ik de liefde door mijn hart razen. Mijn kwetsbare, pijnlijke, maar oh zo open, liefdevolle hart. En vanuit die openheid, ervaar ik de kracht omhoog komen. Ik hef mijn hoofd, sta op. En als een knipoog van het Universum, kruist een hert mijn pad.

Op reis en ervaar de magie ✨

Liefs,

Claudia

Ps een paar dagen later, trek ik een kaartje, die me verteld: “Wij hebben op jou gewacht, zodat je de beslissing zelf kunt nemen! Dat is waarom je je zo verlaten hebt gevoeld de laatste tijd. Deze impasse was er omdat je bang bent dat je de ‘verkeerde’ beslissing neemt. We kunnen je helpen een besluit te nemen, maar uiteindelijk is het volgende hoofdstuk helemaal voor jouw eigen rekening. Deze periode in je leven is niet vastgelegd."

Dus nu, toch maar eens heel eerlijk mezelf de vraag stellen: “lieve schat, wat wil je?”