De pijl gebroken
Geen drie T’s voor mijn dochter, geen WhatsApp en Facebook voor mij. Eens kijken of we af kunnen rekenen met boosheid. Of het verminderen van prikkels ons milder maakt. En of het stoppen met al die tijdvreters ons dichter bij elkaar brengt. Een week van ongemak en opluchting.
De eerste hobbel
Ha, het begint al goed. Even vergeten, toen ik begon met dit experiment, dat mijn vriendin een fikse operatie tegemoet gaat. Is dan toch wel handig om contact met haar te hebben via WhatsApp. Oké, daar heb ik de eerste uitzondering te pakken. Een paar keer per dag zet ik hem aan om toch contact met haar te blijven houden.
De tweede hobbel
De eerste dag vind ik het best lastig. Ik wil graag kijken op Facebook. Benieuwd of er nog nieuws onder de zon is. Ik pak af en toe, eigenlijk best vaak, zomaar mijn telefoon. En leg hem dan ongebruikt weer weg. Als ik mijn appjes binnenhaal, wordt het nog lastiger. Ik zie natuurlijk niet alleen de appjes van mijn vriendin, maar ook andere. “Oh, daar moet ik echt even op reageren” schiet al snel door mijn hoofd.
En nog meer hobbels?
Gedurende de week wordt de behoefte aan Facebook steeds minder. Ik denk er eigenlijk al niet meer aan. De WhatsApp blijft lastig. Het is toch wel heel erg handig op sommige momenten, vooral nu er deze week een deadline is. Helemaal niet gebruiken lukt me dus niet. Maar over het algemeen kan ik toch zeggen, dat ik echt een stuk minder app. En al helemaal niet meer zo vaak mijn telefoon check.
"Ik kan niet anders zeggen dan dat zij het er veel beter afbrengt dan dat ik doe."
Ondertussen met de drie T’s
En hoe gaat het ondertussen met mijn dochter en haar telefoon, tablet en televisie? Super. Ik kan niet anders zeggen dan dat zij het er veel beter afbrengt dan dat ik doe. Af en toe een vraag of ze misschien toch niet...Maar ze aanvaardt haar ‘lot’ moedig. Ze speelt creatief met de Playmobil. Zo lief om te zien hoe ze volledig opgaat in haar spel.
En hoe zit het met de boosheid?
Tuurlijk is er soms gemopper, maar toch is er deze week minder van. De dagen vliegen voorbij en we genieten meer van elkaar. En op donderdag breek ik dwars door de boosheid heen. Tijdens een training onderzoeken we onze belemmeringen om echt krachtig te zijn. Ik weet er (nog) genoeg te noemen. Tot de trainsters vraagt om één belemmering op een pijl te schrijven. Dan ineens komt ‘boosheid’ in me op. Met de pijl tegen de boom en de punt op het zachtste deel van mijn keel breek ik letterlijk de pijl én door mijn boosheid heen.
De bevestiging
Natuurlijk is dit maar een zeer beperkt onderzoek. Betrouwbaar is het niet. En met statistiek heeft het al helemaal niets te maken. Toch heb ik deze week ruimte ervaren. Ruimte om te spelen, ruimte om even niet te moeten, ruimte om de zucht naar prikkels los te laten. Ruimte om gewoon in het hier en nu te leven. En als ik op zaterdagavond dan in een tijdschrift lees “onderzoek wijst uit dat altijd bereikbaar zijn via smartphone en computer kan leiden tot IQ-verlies, omdat je hersenen rust nodig hebben” wordt mijn onderzoekje gesterkt. Vanaf nu ben ik weer bereikbaar via WhatsApp en Facebook, maar minder vaak. Heb je me écht nodig, bel me dan.
Liefs,
Claudia
