Het doek valt
Half maart en Nederland ging ‘op slot’. We moesten een weg zoeken in een andere wereld. Voor sommigen was het moeilijk, anderen vonden het beangstigend, soms bracht het nieuwe kansen en er waren mensen die het heerlijk vonden.
Nu na 15 weken valt voor mij het doek.
Ik zie mensen die bang zijn.
Mensen die ‘veiligheid’ belangrijker vinden dan ‘vrijheid’.
Die liever de 1,5 meter blijven handhaven.
Die erop vertrouwen dat de overheid het beste met ons voorheeft.
Die vinden dat we best een deel van onze vrijheid op mogen geven als we levens kunnen redden.
Ik zie mensen die bang zijn.
Mensen die ‘vrijheid’ belangrijker vinden dan ‘veiligheid’.
Die weer (meer) fysiek contact willen.
Die twijfelen over de goede bedoelingen van de overheid.
Die het leven volledig omarmen inclusief de risico’s.
Die vinden dat het leven nou eenmaal betekent dat je dood gaat en dat dat nooit ten koste van vrijheid mag gaan.
Twee polariteiten van ‘dé werkelijkheid’ die maar een deel van het verhaal schetsen, want dé werkelijkheid heeft vele gezichtspunten en vanuit elk oogpunt gezien lijkt het een andere werkelijkheid. En ik kan er ook niet aan ontkomen dat deze ‘werkelijkheid’ ook nog eens door mijn manier van schrijven wordt gekleurd, al doe ik mijn best om neutraal te blijven.
Ik heb al die tijd geprobeerd begrip op te brengen. Te snappen waarom de een zo hard blijft vechten voor veiligheid. En waarom de ander soms helemaal doorslaat in de meest bijzondere theorieën. Ik heb tal van filmpjes, meningen, ideeën, artikelen gezien/gelezen om een zo breed mogelijk zicht te krijgen op de diamant. En hoewel ik er ook niet aan ontkom een eigen mening te vormen gekleurd door mijn eigen conditioneringen, ben ik nooit te beroerd geweest om mezelf de vraag te stellen: “Zou het niet anders kunnen zijn? Mis je niet iets? Stel dat…”
De afgelopen tijd heb ik me vaak afgevraagd; ‘wat moet ik nu geloven’? Iemand staat op en heeft een goed verhaal. Met dezelfde noodversnelling wordt deze weer neergesabeld. En is er weer een nieuw zaadje van wantrouwen gezaaid.
Gisteravond viel ineens het doek… toen voor de zoveelste keer er weer iets in twijfel werd getrokken en er twee kampen ontstonden, weer! Ineens steeg ik boven het hele speelveld uit. Vanuit meta-niveau keek ik neer op dit schouwspel. En vanuit dat gezichtspunt moest ik keihard lachen.
We stinken er weer allemaal in. Dit georkestreerde, gemaskerde bal waarin iedereen zo prachtig zijn rol speelt. Het feest waarop ieder achter zijn maskers kruipt en een rol kiest. Een rol in hetzelfde toneelstuk. Waarbij ik bijna wil schreeuwen: “wil de werkelijke werkelijkheid nu opstaan?’
De voors en de tegens (van wat dan ook) lijken tegengestelden, zoals de kop en munt op een euro. Maar uiteindelijk zijn zij gewoon onderdeel van dezelfde euro. We zijn allemaal onderdeel van hetzelfde verhaal. Een verhaal waarin altijd een wijze les zit. Hoe vaak moeten we nog strijden voor gelijk, voordat we de les snappen? Wat mij betreft is het hoog tijd om bewust te worden, dat we gevangen zitten in een verhaal.
Een verhaal dat ons wordt verteld (door wie dan ook). Een verhaal dat we (willen) geloven en ten koste van wat? Een verhaal dat de tegenstellingen van goed en kwaad benadrukt, zoals in elk goed verhaal. En waarom?
Ik nodig je uit om je masker af te zetten en het verhaal te zien. Ik nodig je uit om te kiezen voor wat voor jou goed voelt. En de ander deze kans ook te gunnen. Ik doe niet meer mee met dit spel. Ik kies voor liefde, ik kies voor vrijheid, ik kies voor leven. Op mijn manier!
Leef de magie✨
Lieve groet,
Claudia
