Ik twijfelde...
We zouden met z'n tweeën gaan. Maar hij zei af. Ik kon geen camping vinden. Ik had een aanrijding. En de gewenste tijd om te surfen was niet meer beschikbaar.
En toch voelde het oké. Ik boekte een camping verder weg. Ik werd door de surfschool opgebeld of ik misschien ook kon aansluiten op mijn gewenste tijd. Ik trok een kaart en die zei heel helder, dat ik naar zee 'moest'.
En hoewel alle weerstand de volgende morgen me binnen mijn comfort wilde houden, bleef ik mezelf voorhouden: 'verstand op oneindig en gaan'.
En ik ging. Natuurlijk moest ik in een forse file komen en toen ik de fiets van de camper haalde, nog even de ketting tegen mijn broek aan houden. Maar daar zat ik dan eindelijk. Op het terras, met mijn gezicht in de zon. Uitkijkend naar mijn eerste surfles, die ik al zo vaak had bedacht, maar nog nooit uitgevoerd.
Paul Schuitemavan Hart Beach belooft me mooie golven en de heling van de zee. Ik kan niet wachten. In onze pakken gehezen, moeten we wachten. Er komt onweer aan. Eén extreme klap en het is voorbij. Later op Nu.nl lees ik: 'Gevaarlijkste soort bliksem ter wereld' slaat in zee bij Scheveningen.
Een x tijd mag er geen onweer activiteit zijn en dan mogen we. De Portugese leraar is enthousiast. De golven zijn mooi. En ik geniet alleen al van de instructies op het strand. Maar als we echt het water ingaan dan is het echt genieten. En Paul zijn woorden zijn zo waar... Ik en de plank. Alle emoties van de afgelopen tijd vallen van me af.
Ik vraag de leraar hoe lang het nog duurt voor ik eindelijk op mijn plank kan blijven staan. Hij belooft me 'niet lang meer, je doet het hardstikke goed'. En inderdaad enkele golven later sta ik en surf ik richting het strand.
En daar zou het mooi zijn geweest als ik nog meer romantische verhalen had kunnen schetsen. Maar dat is niet wat er gebeurde... Ik stapte van de plank en verdraaide mijn kruisbanden. Helaas een te bekende pijn waardoor ik onmiddellijk wist 'dit is misse boel'.
Die nacht hoop ik met twee ibuprofens en heel veel liefde mijn knie te helen. Maar de volgende ochtend moet ik toch echt concluderen dat ik de rest van de lessen moet annuleren.
En het doet pijn. Ja die knie, maar het verdriet nog veel meer. Het verdriet omdat dit niet de eerste keer is, de laatste tijd, dat ik na een fijn moment weer naar beneden kletter. Omdat ik na een tijd van heftige processen zo verlang na juist dit soort eenvoudige pleziertjes. 'Waarom?' vraag ik huilend aan het Universum. En het antwoord ontvouwt zich langzaam. Ik wacht af...
Leef de magie ✨
Liefs,
Claudia
