Mijn eerste heldendaad (1)
Ik zit voor de televisie. Ik heb mijn pyjama aan en mijn tanden zijn gepoetst. Het programma dat ik kijk, is bijna afgelopen. Daarna ga ik naar bed. Er klinkt een indringend geluid. Ik doe mijn handen op mijn oren. Ik wil niet open doen, maar de bel die klinkt zo hard. Gelukkig houdt het op. Niet lang daarna.. weer opnieuw lawaai dat niet hoort bij zo’n stille avond. Ik verstop me onder mijn dekbed, net zolang tot het rinkelen van de telefoon stopt. Goed gedaan meid, je hebt je netjes aan de regels gehouden. Je voltrok zojuist je eerste heldendaad.
Ik ben net 4 jaar oud en mijn ouders zijn weg. Papa werkt en mama is sporten. We hebben een afspraak gemaakt, want ik wilde niet dat de buurvrouw bij mij thuis kwam oppassen. Ik kon het zelluf wel. Dus nu past de buurvrouw op vanuit haar eigen huis, aan de andere kant van het portiek. De tijd van babyfoons ligt nog ver voor ons uit. Ik mocht nog even Sesamstraat kijken, daarna doe ik de televisie uit en ga ik naar bed. Ik mag niet de telefoon opnemen en zeker niet de deur open doen.
Als de deurbel gaat en later ook nog de telefoon, vind ik dat eigenlijk een beetje naar. Het indringende geluid in de zo stille avond vraagt eigenlijk om er op te reageren, maar ik had ook een afspraak. Voor het eerst voel ik in mijn kleine lijf de worsteling tussen wel of niet doen. Het voelt vervelend en ik ben een beetje bang. Wat ik niet weet, is dat het de buurvrouw is, die belt. Even horend of ik verstandig genoeg ben om me aan de afspraken te houden.
In mijn latere leven heb ik het verhaal zo vaak gehoord. Ik was een zelfstandig meisje, die al heel snel riep ‘zelluf doen’. En ook deze avonden alleen waren een voorbeeld van hoe zelfstandig ik was en wilde zijn. En het zette zich mijn leven door. Op mijn 9e vond ik dat ik best met mijn broertje van 5 naar de supermarkt kon voor een boodschap. Op mijn 14e vond ik mezelf rijp voor houseparty’s. Op mijn 16e vond ik het überhaupt niet meer nodig dat mijn ouders zich met mij bemoeiden.
Dit talent heeft me veel gebracht en lang was ik trots op het verhaal van dat kleine meisje dat het zelluf wel even regelde. Een mooi romantisch en stoer verhaal dat zich in mijn eigen brein voltrok. En stiekem, weet ik nu, zit er ook nog iets anders in verstopt. Want naast dat heldhaftige stoere meisje, staat een meisje dat zich aan de regels hield. Dat eigenlijk wel wilde reageren op die roepende beltonen, maar braaf bleef liggen. Een meisje dat zich netjes aan de regels hield en daar waardering voor kreeg.
Beiden meisjes hebben me veel gebracht. In onze overleving als kind leren we ons aan te passen, want we hebben de mensen om ons heen nodig om te overleven. Die aanpassingen zijn altijd de eerste heldendaden van een kind. Het stoere meisje bracht me waardering voor mijn kracht en het brave meisje vond iedereen zo lief.
Nu mag ik deze talenten door ontwikkelen. Het stoere meisje mag ik wat liever laten worden. Mijn kracht verbinden met liefde. En het lieve meisje mag ik kracht geven om haar eigen pad te volgen. Mijn braafheid verbinden met kracht. Ik draag ze beide in me en door ze te verbinden vervolg ik mijn leven in lef.
Lieve groet,
Claudia
p.s. dit is deel 1 van een serie verhalen hoe kleine gebeurtenissen in je jeugd invloed kunnen hebben op wie je bent. Mijn volgend verhaal heet: Niet de hoofdrol.
