Omarm je angsten
Mijn hart klopt, mijn mind maakt sprongen, mijn hart is geraakt. Onlangs had ik het er met een vriendin over. Wekenlang hadden we onze kinderen thuis en konden ze in de bubbel van onze veiligheid relatief makkelijk hun leven voortzetten. Natuurlijk waren er ups en downs. En ze wisten wel dat het anders was dan anders.
En toen kwam de tijd van weer naar school gaan. Blij en enthousiast waren mijn kinderen. En hoewel de school waar ze heen gaan, heel erg hun best doet, voelde ik me verscheurd. Wilde ik mijn kinderen confronteren met een wereld van afstand? Wilde ik ze opzadelen met regels vanuit angst? Toch besloot ik ze te laten gaan. Ze wilden graag, ze mogen ook hiervan leren en ik zou nog steeds die stabiele thuiskomt en bedding kunnen bieden.
De eerste dag dat ik ze bracht, zat ik huilend in de auto terug naar huis. Mijn jongste van 5 die ik alleen zoekend naar haar juf op het schoolplein achterlaat. De pijn van eenzaamheid in mijzelf werd stevig geraakt. De dagen vorderden. Ze vinden het lastig zich te bewegen tussen de vrijheid van thuis en alle regels op school. En ze genieten ook van het weer samen zijn. Mijn oudste mag haar BFF niet knuffelen, ze kijken elkaar soms schuchter aan. En ze bewegen zich gemakkelijk mee op de flow.
En dan word op een dag de onzekerheid en pijn ook bij hun zichtbaar. De angst van mijn jongste is voelbaar als ze vraagt of ze me ziek kan maken. Ze wil niet meer naar school, ze wil liever vakantie. Tja, wie niet zou ik bijna zeggen 😉. Mijn oudste wordt opstandig en vertoont fors pubergedrag (ze is 9 jaar). Ik kijk reikhalzend uit naar een lang Hemelvaartweekend.
We gaan weg met onze camperbus. Een mooie camping nabij de bossen op de grens van Drenthe en Friesland. Paardrijlessen zijn voor de dames geregeld. En ook ik kijk hier naar uit. Samen genieten in onze gezinsbubbel. Tenminste dat dacht ik.
Mijn dames denken er anders over. Alle frustratie moet eruit… Ze maken elkaar en ons het leven aardig zuur. Ze ruziën, zijn het niet met elkaar eens, weigeren te gaan spelen. Hebben een grote mond en zijn het nergens mee eens. Zelf ook niet helemaal vrij van frustraties, laat ik deze energie aankleven. En natuurlijk barst dan een keer de bom.
Ik besluit daarna dat het klaar is met alle corona-input. Het triggert me teveel, het haalt me uit balans. Ik trek de energie aan die ik helemaal niet wil leven. En direct na dit besluit, besluit het universum me te testen. Ineens worden weer diverse corona-berichten op me afgevuurd, inclusief teleurstellingen, pijn, verwijten en projecties.
Mijn systeem neemt het over. Ik kan niet meer helder denken. Ik voel een ongekende angst en zenuwen door mijn lijf stromen. En die nacht beleef ik (vermoedelijk) de zogenaamde ‘dark night of the soul’. Een ongekende angst voel ik door mijn lijf stromen. Een enorme vlucht-energie maakt zich vrij. Ik heb geen idee wat er gebeurt. Mijn man doet precies wat nodig is en komt dicht tegen me aan liggen en biedt me puur zijn troostende handen.
Ik huil, ik beef, ik tril en vraag me af ‘wat is er toch met me aan de hand?’ En dan ineens besef ik me dat ik alleen maar hoef te kijken en te voelen. ‘Embracing the tiger’ zeggen ze in India. Ik besef me dat ik dit niet werkelijk ben, ik ben niet mijn angst en ik ben niet mijn emoties. Ik ben bereid om mijn diepste angst aan te kijken. Een angst om helemaal alleen te worden gelaten. Een angst om niet goed genoeg te zijn. Een angst om er niet bij te horen. En het is helemaal oke. Alle angst, alle gevoelens, alle emoties mogen er zijn. En op dat moment lijk ik door een tunnel van licht te vallen. En val ik in een diepe slaap.
De volgende ochtend ben ik nog wat wiebelig, maar voel ik me gelouterd. Enkele restjes van onrust beroeren mijn systeem. En op dat moment tref ik op fb een foto van Peppie en Kokkie met de hoofden van Rutte en de Jonge. Ik barst uit in een onbedaarde lach. Even denk ik dat het niet oké is; zij zijn ook mensen. Waarop ik me vervolgens besef dat ik hen niet uitlach, maar vreselijk om mezelf lach. Dat ik van een afstand kijk naar het toneelstuk waarin ik zelf de hoofdrol speel. En dat ik in dit toneelstuk weer een laagje van me af heb mogen gooien.
Op reis en in verbinding
Lieve groet,
Claudia
