Verre van perfect

Oké, onmiddellijk toegegeven. Ik heb ook wel eens een slechte week (niet gedacht hè? ;-)). Natuurlijk maakt een coachopleiding mij niet tot de perfecte mens. Ook ik heb wel eens niet zo’n beste week. Een week van teloorgang (wat een mooi woord). Een week van afbraak. Een week van teleurstelling. Of toch iets anders....? Dan heb je zo’n week dat je je volledig zou focussen op iets goed. In mijn geval ‘water drinken’. Twee liter per dag. Als yogadocent weet ik natuurlijk als geen ander hoe belangrijk dat is. Maar wat is het een enorm struikelblok voor me. Ik heb gewoon geen dorst. En elk glas voelt als een verplichting. Als iets dat er echt niet bij kan. En daarmee is de eerste dominosteen gezet. Ik constateer dat mijn mediteren ook maar middelmatig gaat. De ene keer is het een huilend kind, de keer daarop een klierende kat en tot twee keer toe ben ik zo laat thuis, dat ik er de geest aan geef. Mijn koude douchen staat on hold. De lok om comfort kan ik niet weerstaan. Het klopt dus, ik heb niet mijn beste week. Tenminste als het om mijn gestelde doelen gaat. Ik kan er namelijk best positief naar kijken, want ik mag niet vergeten waar ik vandaan kom. En dipjes horen er toch eenmaal bij. Na regen komt zonneschijn. Without faillure, no sweetness in succes. En zo is het! En ik denk terug aan momenten uit mijn opleiding dat we allemaal onze dipjes hadden. Die uiteraard deelden en zo herkenbaar waren voor iedereen. En de trainster riep alleen maar ‘mooi!’ Ik snapte er toen niets van. Nu weet ik beter. Alles wat we vastzetten in ons systeem, dat is pas saai. Dat wat gebeurt is mooi, niet goed of fout. En zoals een vriend/coach ooit in een stevigere variant verwoorde: “Gatverdamme, alles moet goed gaan, dat is de dood in de pot”. Ik ben weer volop wakker. Bijna was ik het vergeten. Mijn eigen oordeel over wat gebeurt, maakt dat het ‘fout’ is. Mijn eigen oordeel maakt dat ik niet beste week heb. Natuurlijk heb ik een fantastische week. Want het is precies wat het is en dus...wat het moet zijn. Er is een reden dat het gaat zoals gaat, ook al snap ik soms niet waarom. Met een groot gevoel van acceptatie, waardering en vooral ruimte en rust diep binnen in mij, kan ik constateren dat ik vreselijk tevreden ben met de weg die ik bewandel. En dat maakt me misschien wel meer perfect dan al het andere.

Lieve groet,

Claudia

p.s. wil jij ook gemakkelijker omgaan met je lastige momenten? Leer diverse technieken tijdens mijn coaching.